Vicia faba L.

Bakla, binlerce yıl boyunca Akdeniz ve Orta Doğu mutfaklarının temel protein kaynaklarından biri olmuştur. Yalnızca taze meyvesi değil, kurutulmuş tohumu ve genç sürgünleri de yemeklik olarak kullanılır. Genellikle tazesi yeşil kabuklarıyla zeytinyağlı yemek, taneleri taze ya da kuru olarak püre (favetta, fava), çorba ve pilakiolarak ve filizleri de bahar otlarıyla birlikte tüketilir. Kurutulmuş baklası, un haline getirilerek bazı yörelerde ekmek yapımında da değerlendirilmiştir.

Türkiye’de en yaygın adı bakla olmakla birlikte, bazı yörelerde “dev baklası, kuru bakla, at baklası, güldürük ya da karnıkara” gibi isimlerle de anılır. Özellikle Güney Marmara, Ege ve Akdeniz kıyı köylerinde, baharın gelişini simgeleyen yemeklerin başında yer alır ve genellikle taze dereotu eklenerek servis edilir. Bakla, yalnızca besleyici bir ürün değil, aynı zamanda doğa dostu bir tarım bitkisidir. Köklerinde yaşayan simbiyotik bakteriler sayesinde azot bağlayıcı bir rol oynar; toprağı zenginleştirir, ekim nöbetlerinde verimi artırır. Bu özelliği sayesinde sürdürülebilir tarım sistemlerinde önemli bir yere sahiptir. Bakla, Anadolu’da baharın müjdecisi, sofraların kadim misafiri ve toprağın şifa kaynağıdır.

Elif Demirci: “Bakla bitkisi bana şöyle hissettirdi, hep bir şaşkınlık her an yeni inanılmaz güzellikler, çiçeği zaten tarif edilemez , bir de süpriz yumurta gibi içi de inanılmaz güzel ve sürprizli.”